Tercijalna prevencija podrazumeva prevenciju ponovne pojave bolesti, odnosno sprečavanje ili ograničavanje efekata preostalih simptoma.Tercijalna prevencija svakako znači LEČENJE I REHABILITACIJU zavisnika, i njihovu REINTEGRACIJU u društvo.
Iz Nacrta strategije za borbu protiv droga u Republici Srbiji za period od 2008. do 2012. godine
3.3. Lečenje
Lečenje je proces kojim se postižu apstinencija, odnosno smanjenje korišćenja droga i smanjenje posledica do kojih korišćenje droga može dovesti. Savremeni programi lečenja su koncipirani tako da u sebi integrišu farmakološke, psihoterapijske i socioterapijske metode i intervencije, a prilagođeni su individualnim potrebama i mogućnostima svakog pacijenta.
Lečenje se sprovodi kroz organizovani sistem zdravstvene zaštite i u skladu sa usvojenom doktrinom lečenja i važećim zakonima u Republici Srbiji. Svi programi lečenja su usklađeni sa propisanim standardima, smernicama i protokolima.
Ciljevi jesu:
1) povećanje broja korisnika droga obuhvaćenih programima lečenja;
2) povećanje dostupnosti programa lečenja, uključujući i supstitucionu terapiju;
3) smanjenje morbiditeta i mortaliteta kao posledice korišćenja droga (povećanje efikasnosti lečenja).
Mere:
– definisanje doktrine, smernica i protokola lečenja;
– donošenje propisa u oblasti lečenja bolesti zavisnosti;
– unapređenje organizacije i kvaliteta rada zdravstvene službe, uključujući i kazneno-popravne zavode;
– povećanje kapaciteta za vanbolničko lečenje (ambulante, dnevne bolnice);
– sprovođenje kontinuirane edukacije zdravstvenih radnika i saradnika koji učestvuju u terapijskim programima;
– obezbeđivanje savremenih farmakoloških preparata.
Usvojeni princip decentralizacije u prvom koraku podrazumeva definisanje četiri centra – referentne zdravstvene ustanove za prevenciju, ranu dijagnostiku i lečenje bolesti zavisnosti (Beograd, Novi Sad, Niš i Kragujevac), za teritoriju koja pokriva dva miliona stanovnika.
Prevencija, rana dijagnostika i lečenje se sprovodi uz kontinuiranu saradnju zdravstvenih ustanova sa: centrima za prevenciju pri organima lokalne samouprave, organima unutrašnjih poslova, pravosuđem, ustanovama socijalne zaštite, ustanovama u oblasti obrazovanja, kulture i sporta, crkvom, poslodavcima, nevladinim organizacijama i dr.
3.4. Rehabilitacija i socijalna reintegracija
Rehabilitacija i socijalna reintegracija predstavljaju skup aktivnosti i mera kojim se osobama koje su koristile ili koriste droge pomaže da se uključe u različite oblike društvenog života, poboljšaju kvalitet života i smanje štetne posledice prouzrokovane korišćenjem droga (siromaštvo, neobrazovanost, nezaposlenost, kriminalitet, prostitucija, HIV i druge krvnoprenosive bolesti, socijalna depraviranost, mentalni poremećaji i sl).
Programi rehabilitacije i socijalne reintegracije usklađeni su sa usvojenom doktrinom lečenja i propisima u ovoj oblasti.
Ciljevi jesu:
1) uključiti što veći broj osoba koje su koristile droge u programe rehabilitacije i socijalne reintegracije;
2) povećati rehabilitacione potencijale korisnika droga za bolje funkcionisanje u porodici ili drugoj društvenoj grupi;
3) omogućiti završetak školovanja, prekvalifikaciju, zapošljavanje i efikasno radno funkcionisanje;
4) smanjiti broj osoba koje se vraćaju korišćenju droga nakon lečenja.
Mere:
– razvijanje programa rehabilitacije i socijalne reintegracije (ustanove socijalne zaštite, nevladine organizacije i druga udruženja);
– kontinuirana edukacija osoba koje realizuju programe;
– razvijanje tehnika motivacije za pristupanje terapijskim ili programima za smanjenje štete prouzrokovane korišćenjem droga i upućivanje u iste;
– osnivanje i vođenje terapijskih zajednica i komuna, osnivanje stambenih jedinica za rehabilitovane zavisnike i porodice sa decom;
– osnivanje udruženja zavisnika, udruženja roditelja i drugih članova porodica u cilju samopomoći i uzajamne pomoći;
– omogućavanje lakšeg završavanja školovanja, prekvalifikacije i zapošljavanja za zavisnike koji dolaze iz terapijskih zajednica, komuna ili iz kazneno-popravnih zavoda.